Verslag One Man Show Koos van den Akker: een 'LIVE' demonstratie hoe Koos verft met textiel

Door: Marij Rynja 

Afgelopen woensdag logde Koos van den Akker in om live te  demonstreren aan Salon/2 bezoekers hoe hij zijn 'paintings' van textiel maakt. Derde jaars studenten van het AMFI, stylisten, kunstenaars, fans en nieuwsgierige bezoekers zagen hoe Koos zittend achter de webcam in zijn workroom in New York City aan de slag gaat. Ingezoomd op zijn tafelblad zien we de handen van Koos, zijn kruin en zijn onderbuik werken. Ja, zijn onderbuik, niet zozeer doelend op de bourgondische omvang van deze kunstenaar als meer zijn intuitive aanpak. Want Koos gaat zonder voorbedachte rade aan de slag. Enkel de stoffen die hij om de hoek heeft gekocht in een straat vol textiel boetieks vormen zijn leidraad. 

Koos begint met een paar zwarte repen te scheuren en deze als tralies vast te spelden. Vervolgens belsuit hij een stofje met zwart-witte ruiten te pakken, knipt een cirkel en knipt weer een cirkel uit deze cirkel. Als een kind dat op de kleuterklas geconcentreerd loopt te plakken en te knippen, is Koos bezig. Hij twijfelt nauwelijks, gaat vastberaden voor dit of dat stofje en knipt uit wat hem grieft. 

Met spuitlijm en een paar kranten om de stof te beschermen legt hij zijn collages vast om deze tot slot onder de naaimachine vast te stikken.  

'Zo simpel is het', zegt Koos zelf ook. 'There's nothing to it!'  

Over zijn werkwijze en eigen stijl zegt hij dat het een fijne lijn is tussen eenvoudig en geniaal, tussen spuuglelijk en kunstzinnig. En dat is zijn unieke stijl, zijn kracht, zijn eigenwijze kenmerk waar Koos in de jaren 70 en 80 in Amerika mee opviel tussen de hippe New Yorkers. 

Op 28 jarige leeftijd wist Koos bij het zien van de film Breakfast at Tiffanies dat New York zijn plek moest zijn, want het ingetogen Den Haag en normale Nederland kon zijn fantasievolle, vrije ontwerpen niet waarderen. Maar ook in Amerika konden ze zijn ontwerpen en stijl niet altijd begrijpen: 'De pers vond het maar een vreemd gedoe', vertelt Koos. 'What the fuck is that', riepen ze. 


Maar nu krijgt Koos de waardering die hij altijd al hoopte: de jonge mensen vinden hun weg naar hem en staan open voor zijn manier van textielbewerking en werkwijze. 'Het is voor mij weer een leuke tijd om te werken, ik ben nu weer 'in''. Zo vertelt hij dat Marc Jacobs bij hem langs kwam en het 'amazing' vond wat hij deed. En gezegd moet worden, de hedendaagse catwalk toont af en toe een Koos van den Akker revival, want de jaren 80 zijn erg in de mode. De fameuze Bill Cosbey truien duiken op tijdens mannenmode shows van o.a. Raf Simons en Versace. Of in ieder geval iets wat erop lijkt. Want van het werk van Koos bestaat geen tweede en is niet te kopiëren.  
Koos vertelt dat hij niet kan voldoen aan een massaproductie, ondanks dat hij het wel heeft geprobeerd door zijn 'collage doeken' in China na te maken. Maar toch had dat niet hetzelfde effect en gevoel.  'Ik geloof niet in massa', zegt hij, 'but I absolutely love H&M and all that shit, I think that's just very great!'.  

Momenteel is hij bezig aan zijn najaarscollectie. Maar in hoeverre passen de geijkte modeseizoenen bij zijn onconventionele, intuïtieve manier van werken?  

'Ik heb het geluk dat ik niet een jaar vooruit hoef te werken omdat ik niet te maken heb met inkopers of massa. Als het winter wordt, ga ik een paar maanden van tevoren een wintercollectie maken die ik direct in de winkel hang. Ik gebruik dan winterse, zware stoffen, zoals wol en in de zomer gebruik ik linnen en lichtere stoffen. Maar meer dan dat pas ik me niet op de seizoenen aan. Ook waag ik me niet aan modeshows, veel te duur! En waarvoor? Ik hang het gewoon op een hanger in mijn winkel, ik heb een vaste vriendenkring die mijn kleding kopen. Ik ben heel niche'. 

Opvallend is het gemak waarmee Koos over zijn carrière praat en zijn huidige leven. Aan een stuk door geeft deze spraakzame 73 jarige in goed Nederlands antwoord op de vragen van het publiek - met af en toe een jeugdige 'fuck' ertussen om meer expressie te geven aan zijn verhaal. Terwijl hij praat probeert hij zijn 'live creatie' te vorderen, maar geeft uiteindelijk op. 'Ik weet niet meer wat ik nu heb gedaan, want aan deze kant is het te donker en aan deze kant is het te licht. Ik laat het even liggen'. 

En zo bouwt een kunstenaar als Koos aan zijn 'paintings'. Als een schilder met verf, schildert Koos met textiel, laag voor laag tot hij tevreden is.  Ondanks zijn leeftijd werkt hij nog altijd met veel plezier, maar hij moet ook blijven werken zonder ooit een pensioen te hebben opgebouwd. Dat vindt hij niet erg. 'Ik hoop dood te vallen achter mijn naaimachine'. En in musea wil hij ook liever niet terecht komen. 'Ik geloof niet in mode in een museum. Kleren moeten door gegeven worden en door gedragen. Dat is het grootste compliment wat je mij kan geven'. 

Volg Koos op zijn facebook, waar hij erg trots op is. 

www.facebook/koosvandenakker